Po cichu mam nadzieję, że ludzie trochę ochłonęli już po zapowiedzi Nintendo Switch i będą w stanie spojrzeć na konsolkę trochę bardziej krytycznym okiem. Gracze chcą by Nintendo wykaraskało się z kłopotów, w które obecnie się wpakowało; Stąd też przesadnie optymistyczne reakcje na nowy produkt. Sam chętnie zobaczyłbym, jak rodzice hydraulika Mario wyczołgują się z dołka i stoją na równi z innymi producentami konsol. Jednak może się okazać, że co by nie zrobili ich los jest już przesądzony. Nawet jeśli Nintendo stworzyłoby konsolę mogącą konkurować z Sony i Microsoftem, to w pewnym sensie jest już za późno, by wejść w tą generację sprzętu. Sprzęt Nintendo musiałby być niezwykle potężny, żeby móc stanąć w szranki z konkurencją, a na to się nie zapowiada. W dodatku może się okazać, że nie pomoże bycie liderem na rynku konsol mobilnych. Zresztą, to jak łatwo stopnieć może poparcie dla Nintendo i jak szybko może się okazać, że znów nie będzie miało ono wsparcia developerów 3-rd party, można zaobserwować po reakcji wydawców i producentów na twitterze. Gdy spytano o porty Skyrima i gier 2K, to wydawcy odmówili komentarza i jedynie zapewnili, że wspierają Nintendo. Podobne wypowiedzi słyszeliśmy w przypadku premiery Wii U. Historia lubi się powtarzać.

Wszystko wydaje się sugerować, że czasy Game Boy’a minęły bezpowrotnie. Na rynku może już nie być miejsca dla dedykowanej, przenośnej maszyny do grania. W momencie, kiedy większość społeczeństwa posiada już urządzenie, na którym może grać w przestrzeni publicznej, zawsze przy sobie i jednocześnie jest ono aparatem, telefonem, i odtwarzaczem  muzyki, to jakie szanse ma dedykowany grom handheld? Może sytuacja wyglądała by inaczej, gdyby widownia oczekiwała wielkich, wciągających, głębokich produkcji. W rzeczywistości jednak, granie w nie nie sprawdza się w autobusie, a to jest właśnie główny powód sukcesu małych gier na komórki. Tu zwyciężają małe gry, które można obsłużyć jedną ręką, trzymając się słupka w jadącym pojeździe. Produkcje, które są dobre na krótkie sesje i nie zabierają zbyt wiele uwagi, dzięki czemu nie przegapimy naszego przystanku, a jednocześnie zabijemy kilka chwil, które mijają zanim dojedziemy do naszego celu.

Telefon komórkowy ma większość ludzi, jest on tak mały,  że mieści się w naszej kieszeni. Choć granie na nim nie jest zbyt wygodnie, większości ludzi to nie przeszkadza i trzeba mieć świadomość, że dziś dzieciaki nie uznają już fizycznych przycisków, za coś co wymaganego do wygodnego grania, a podobny trend można już zaobserwować także w przypadku nawet starszych graczy. Może dlatego, że wielu casuali nie miało nigdy pada w ręce. Ignorancja potrafi być błogosławieństwem. Kiedy nie wiesz, że może być lepiej, to że jest gorzej wcale nie będzie Ci przeszkadzać. Casualowy segment, w który celowało do tej pory Nintendo, nie składa się z hardcorowych graczy i niekoniecznie pokrywa się z użytkownikami innych konsol. I dla tych ludzi, to jak działają telefony i jakie ograniczenia oferują, w zupełności wystarczy. Nikt nie będzie wydawała dodatkowych pieniędzy, by pograć 5 minut w publiczny, transporcie, czy po to by zrelaksować się chwilę w kolejce do dentysty. Szczególnie, że musiałbyś się na to przygotować i brać kolejne urządzenie wszędzie ze sobą.

Kolejnym problemem jest wielkość Switcha. To jest wielki tablet. Coś czego nie możesz wsadzić do kieszeni. Coś, co będzie wymagało od Ciebie noszenia plecaka, albo torby. Dlaczego masz nosić produkt Nintendo, skoro masz ze sobą komórkę? Mam nawet wrażenie, że twórcy Switcha są świadomi w jakiej sytuacji się znaleźli, bo w reklamie, jaką nam zaprezentowano, pojawiają się raczej ludzie którzy zdają się trochę poważniej podchodzić do grania. Pozostaje tylko pytanie, czy ludzie do tej pory ignorujący tego typu produkty i przywiązaniu do mocarnej, stacjonarnej konsoli, czy PC, będą zainteresowani czymś w tym rodzaju? Sprzedaż Nvidia Shield, czy Vity, zdaje się temu przeczyć. Nawet ten segment rynku gra na telefonach komórkowych. Wydaje mi się, że Switch może liczyć na maksymalnie 20 milionów sprzedanych egzemplarzy w ciągu całego swojego konsolowego życia, nie więcej. Nie zdziwię się, jeśli będzie to jednak połowa z tego, czyli dokładnie ta sama liczba, co ilość sprzedanych egzemplarzy Wii U. Ponadto znam wielu graczy, którzy nie specjalnie są zainteresowani grami Nintendo, szczególnie że moje pokolenie jest nostalgiczne bardziej w kierunku PlayStation niż NESa, SNESa, czy N64 i mówię tu  nie tylko o Polsce. Są to osoby, które tylko czekają, aż wiekowy gigant podzieli los SEGA i stanie się jedynie twórcą gier, bez konsoli, na którą trzeba wydać dodatkowe pieniądze. Życzą więc Nintendo jak najgorzej.

Na koniec chciałbym napisać parę słów na temat problemów, jakie dostrzegam w hybrydowej konstrukcji Switcha. Dotyczą one głównie pamięci i tego jak drogie potrafią one być. Konsola ma być jednocześnie przenośna, jak i stacjonarna. Nie wyobrażam sobie, by współczesna maszyna do grania, która ma zagościć pod telewizorem, nie posiadała dysku twardego, którego pojemność nie sięgałaby przynajmniej 1TB. Nie wyobrażam sobie, by współczesna konsola koncentrowała się jedynie na fizycznych nośnikach i ograniczała pobieranie gier. Ilość pamięci ogranicza jednocześnie to, że maszyna musi być mobilna. Nie można zamontować w przenośnej konsoli tradycyjnego, taniego dysku twardego, z obrotowymi magnetycznymi talerzami. Musiała by to być pamięć flash, jakiś rodzaj dysku SSD. A to generuje spore koszta, a jeśli zastosować jakieś inne rozwiązanie, to konsola może okazać się koszmarnie wolna (co wcale by mnie nie zdziwiło, szczególnie zważając na to jak powoli wszystko wczytuje się zarówno na Wii U jak i na 3DSie). Wii U miało maksymalnie 32 GB wbudowanej pamięci i pozwalało na podłączenie zewnętrznego dysku twardego. Wątpię by Switch był wyposażony w odpowiednią ilość pamięci, by mógł być zarówno dobrym handheldem, jak i konsolą stacjonarną, szczególnie spoglądając na to, że większość współczesnych urządzeń przenośnych z wielkim trudem dobija do 500 GB i dotyczy to sprzętu z wyższej półki cenowej. Nintedno musiałoby naprawdę mieć jakiegoś asa w rękawie, który pozwoliłby im na produkowanie tanich, szybkich nośników pamięci. Zresztą, podobne zastrzeżenia mam co do kartridża, na jakim mamy kupować fizyczne wersje gier na konsole. Jego cena nie może raczej konkurować z krążkami Blu-ray, których produkcja jest niezwykle prosta i tania. Problemy z nośnikami są zresztą starym nemezis ojców Mario. Ich konsole, od czasów Nintendo 64 zmagały się z niewystarczającą ilością pamięci, czy to na kartridżu, później nośniku optycznym (te głupie małe płytki Game Cube), a nawet pamięci wewnątrz konsoli, jak w przypadku Wii (stąd ograniczenie wielkości gier na Wii Ware, które mogły mieć maksymalnie 40MB) i Wii U. Zobaczymy jak to będzie tym razem, jednak jest to jeden z elementów, który naprawdę mnie martwi.

Nintendo zapowiedziało, że do końca roku, nie mamy co liczyć na dodatkowe informacje dotyczące ich najnowszej konsoli. Kolejny mój posta na jej temat, pojawi się zapewne więc już 2017, może już po jej marcowej premierze. Na koniec coś pozytywnego. Już teraz marketing Nintendo Switch, jest nieporównywalnie lepszy od tego z ery Wii U.